Strona:PL Herbert George Wells - Nowele.djvu/150

związany. Ale z drugiej strony: dać ją! Dać ją komuś, coby płonął pragnieniem wiedzy, coby się nie uląkł samej myśli tego strasznego jasnowidzenia...
 — Zresztą — dodał zamyślony Hincliff — to może jaki owoc jadowity...
 W tej chwili oko jego spostrzegło przez okno wagonu jakiś przedmiot nieruchomy, krawędź białej tablicy z czarnemi literami: MWOOD. Na ten widok zadrżał.
 — Do licha! — krzyknął — Holmwood.
 Rzeczywistość nagle rozpędziła obrazy mistyczne, w których się pogrążył. Otworzył drzwiczki, trzymając w ręku walizę. Już zawiadowca stacji dawał znak odjazdu. Hincliff skoczył na platformę.
 — Masz! — zabrzmiał jakiś głos poza nim.
 Zobaczył posępne, błyszczące oczy podróżnika, a złoty, aksamitny, kuszący owoc był w jego ręku.
 Pan Hinchff wziął automatycznie jabłko, a pociąg ruszył.
 — Nie! — zawołał obcy, czyniąc gest, jakby chciał je odebrać.