Strona:PL Herbert George Wells - Pierwsi ludzie na księżycu.pdf/159

temi bujną soczystą trawą, służącą za paszę księżycowym krowom, szarzały w oddali. Całe ich stado spoczywało nieopodal, rzucając wielkie cienie. Selenitów najmniejszego nie było śladu. Dotychczas nie wiem, czy uciekli ujrzawszy nas, czy też wogóle przywykli zostawiać krowy pasące się same.
 — A gdyby tak podpalić tę suchą trawę — rzekłem, gdyśmy usiedli dla wypoczynku — możnaby wówczas łatwiej odnaleźć aparat.
 Cavor, widocznie, nie słyszał propozycji. Z pod ręki patrzał na gwiazdy, jasno świecące, nie uważając na silny blask słońca.
 — Jak myślisz, długo tu jesteśmy? — spytałem go wreszcie.
 — Gdzie?
 — No, tutaj, na księżycu.
 — Przypuszczam, dwa dni.
 — Eh, z dziesięć chyba. Słońce już przeszło zenit i kłoni się ku zachodowi. Za jakieś cztery dni zapadnie noc.
 — Jakże! Przecież raz tylko jedliśmy.
 — Tylko raz, a mimo to... Spojrzyj na gwiazdy.
 — Dlaczegóż więc na maleńkiej planecie czas tak szybko przechodzi?
 — Nie wiem, a przecież tak jest.
 — W jaki to można stwierdzić sposób?
 — Według gwiazd i słońca. Inaczej nie uda się. Zmęczenie i głód inaczej się tu objawiają. Zupełnie wszystko tu inaczej. Mnie naprzykład wydaje się, że od czasu naszego przybycia na księżyc upłynęło zaledwie kilka godzin.
 — Całych dziesięć dni! — ciągnąłem, patrząc na słońce, stojące w pół drogi od zenitu ku zachodowi. — Zostają tylko cztery dni. Nie mamy czasu