Strona:PL Herbert George Wells - Pierwsi ludzie na księżycu.pdf/187

 Nie spiesząc się z odpowiedzią, oceniałem i przypatrywałem się mu uważnie, on zaś podszedł jeszcze bliżej.
 — Ach, mój Boże! Toś się pan musiał nacierpieć! A ja sądziłem... Tak, tak! Gdzież się panu to nieszczęście zdarzyło? A to widocznie, jakiś nowy aparat ratunkowy...?
 Nie zaprzeczałem wcale, owszem w niejasnych słowach utwierdzałem go w tem przekonaniu, wkońcu zaś rzekłem:
 — Potrzebuję pomocy. Trzeba wyciągnąć na brzeg kulę, nie może tutaj tak zostać.
 W tej chwili nieopodal pojawiło się trzech sympatycznej powierzchowności młodych ludzi w słomianych kapeluszach, z ręcznikami i prześcieradłami. Wszyscy trzej skierowali się w naszą stronę. Widocznie byli to kuracjusze z Littlestone.
 — Pomocy? — powtórzył — naturalnie! Czego pan potrzebujesz przedewszystkiem? — Z temi słowy zwrócił się ku nadchodzącym młodzieńcom i zaczął dawać im znaki; tamci przyspieszyli kroków, a po minucie stali już obok mnie, ofiarowując na wyścigi swoje usługi i zasypując mnie pytaniami, na które coprawda nie miałem ochoty odpowiadać.
 — Potem wszystko panom objaśnię — rzekłem obecnie jestem strasznie zmęczony i głodny.
 — Chodźmy do hotelu — zaproponował pierwszy z moich nowych znajomych — aparatem zajmiemy się później.
 — Niepodobna — odrzeklem po chwili wahania — tam leżą dwie wielkie sztaby złota.
 Z niedowierzaniem spojrzeli na siebie, potem na mnie. Podszedłem do aparatu, wlazłem do środka i z wielkim trudem wydobyłem złote drągi i kajdany.