gnieździł się na nich przy posłudze bogom oddawanéj. Odzież noszą kapłani tylko lnianą, postoły papyrosowe; innéj szaty nie wolno im przywdziewać, ani innego obuwia. Myją się dwa razy na dzień w zimnéj wodzie, i dwa razy każdéj nocy. Inne jeszcze czynności odbywają, że tak powiem tysiączne. Lecz zbierają téż nie mało ztąd dobrego. Ani bowiem cośkolwiek z domowéj własności spotrzebywują, ani wydają, lecz i potrawy święte gotowane są dla nich, i mięs wołowych i gęsich wielkie mnóstwo dla każdego codzień bywa dostarczane, otrzymują także wino z latorośli winnéj. Ryb nie godzi im się pożywać. Bobu wiele nie sieją Aegypcianie w kraju, urosłego ani nie sprzątają, ani gotując nie jedzą; kapłani zaś nawet widoku jego nie znoszą, uważając go za nieczystą roślinę strękowatą. Wyświęcany zaś bywa nie jeden tylko dla każdego z bogów, ale wielu, których jeden jest arcykapłanem; gdy który umrze, syn na jego miejsce wstępuje.
Bydło męzkiego pomiotu (woły) własnością Epafa[1] być mniemają, i dla tego tak skrupulatnie je wybierają. Jeżeli (dostrzegacz) jeden włos czarny ujrzy, uważa wołu za nieczystego. Wyśledza zaś to wyznaczony do tego jeden z kapłanów, na stojącém w znak położoném bydlęciu, potém, jeżeli wolne jest od tych znamion, wyrzyna mu język, co wszystko opowiem w inném miejscu. Ogląda on także sierść na ogonie, czy podług przyrodzenia wyrosła. Skoro od tego wszystkiego jest bydlę czyste, odznacza je obwijając rogi liściem byblusowém i na przyłożonéj potém ziemi znaczącej (laku) wyciska pierścień, zaczém je odprowadzają. Ktoby poświęcił na ofiarę nieodznaczone tak zwierzę, karę śmierci ponosi. Tym tedy sposobem wybierają bydło, obiatę zaś z niego tak sprawują. Zaprowadziwszy oznaczoną ofiarę przed ółtarz, gdzie ją mają poświęcić, zapalają stós, zatém obróceni do świątyni wylawszy na ółtarz wina i przyzwawszy bóstwa, zabijają onę, a zabiwszy odcinają głowę.
- ↑ O Epafie p. Xięgi II, 153 i III, 27.
