Do tego Psammisa gdy królował Aegyptowi przybyli posłowie Elejczyków, chełpiący się że najsłuszniejszą i najnadobniejszą ze wszystkich ludzi urządzają walkę w Olympii, i mniemający iż nad to nawet najmędrsi z ludzi Aegypcianie nic lepszego nie wynaleźli. Gdy więc przyszedłszy do Aegyptu Elejczykowie opowiedzieli dla czego przybyli, tedy król zwołuje z pomiędzy Aegypcian których miano za najmędrszych. Ci zgromadziwszy dowiedzieli się z ust Elejczyków wszystkiego co im przystało czynić około owéj walki; którzy opowiedziawszy to dodali jeszcze, iż przybywają aby się przekonać, czy Aegypcianie potrafią wynaleść coś lepszego. Ale ci naradziwszy się zapytali Elejczyków, czy stają z nimi do walki i obywatele. Na to owi, że tak z pomiędzy nich jako i innych Greków każdemu chcącemu wolno jest występować w szranki. Zatém rzekli Aegypcianie, że skoro tak stanowią, wszelkiéj ubliżają słuszności: nie masz bowiem żadnego sposobu, aby nie sprzyjali walczącemu współobywatelowi, pokrzywdzając cudzoziemca. Lecz jeżeli chcą sprawiedliwą przedstawić walkę i jeśli w tym celu przyszli do Aegyptu, niechby rozkazali tylko cudzoziemskim szermierzom występować do zawodu, z Elejczyków zaś niechby nikt się nie potykał. Tak Aegypcianie Elejczyków upomnieli.
Lecz po Psammisie, który sześć lat tylko panował nad Aegyptem i po wyprawie swojéj do Aethiopii natychmiast umarł, objął rządy Apries syn jego. Ten po Psammitichu pradziadzie swoim był najszczęśliwszym z królów przed nim będących, panowawszy lat dwadzieścia i pięć, w których przeciwko Sidonowi powiódł wojsko i morską stoczył bitwę z Tyryjczykami. Lecz ponieważ miało mu się niepowieść, nastąpiło to z przyczyny, którą obszerniéj wyłożę w ustępie o Libyjczykach[1], a teraz pokrótce tylko tyle. Oto wysławszy Apries wojsko przeciwko Kyrenejczykom wielką poniósł klęskę, a Aegypcianie oburzeni o to odpadli
- ↑ Kr. IV, 159.
