szych pomiędzy Grekami i tych przyłączyć sobie jako przyjaciół. Gdy za powrotem poselstwa usłyszał Krezus te odpowiedzi, niezmiernie ucieszony był odprawą wyroczni i powziął mocną nadzieję, iż królestwo Cyrusa wywróci, i znowu wysłał do Pytho Delfickiego z podarunkami dla pojedyńczych mężów, dowiedziawszy się o wielkiéj ich liczbie tamże, po dwie statery złota na każdego, Delfijczykowie zaś za to Krezusowi i Lydijczykom ofiarowali pierwsze miejsce przy radzeniu się wyroczni, wolność od opłat i wolność nieustającą zapisywania się każdemu z nich, któryby chciał, w liczbę Delfijczyków. Udarowawszy tak Delfijczyków Krezus radził się (wyroczni) teraz po raz trzeci; skoro bowiem przekonał się o prawdziwości téj wyroczni, nieustawał w zapytaniach. Zapytywał się zaś o to, czy długie będzie jego panowanie. Pythia zaś to mu obwieściła:
Skoro atoli muł na Medów zasiędzie stolicy,
wtenczas nogi chyżemi uchodź, o Lydzie, nad Hermas
krzemienisty, ni czekaj, ni serca trwożnego okazać się sromaj.
Gdy powrócili wysłańce z temi obwieszczeniami, Krezus jeszcze bardziéj jak wprzódy się radował, rozumiejąc, iż muł nigdy zamiast człowieka nie będzie królem u Medów, iż zatém ani on ani jego następcy, nie utracą panowania. Potém obmyślał rozważając, którychby najprzemożniejszych pomiędzy Grekami za przyjaciół sobie pozyskał, i znalazł iż Lakedemończykowie i Atheńczykowie przemożnymi byli jedni w Doryjskim, drudzy w Jońskim szczepie. Te bowiem były najznamienitsze szczepy, jeden stanowiąc w dawnych czasach Pelasgijski drugi Helleński szczep. Ostatni z siedlisk swych nigdzie niewyszedł, pierwszy zaś ciągle i w różne przenosił się strony. Za panowania bowiem Deukaliona zamieszkiwał ziemię Ftiotis, za Dorusa syna Hellena okolicę około gór Ossy i Olympu, nazywającą się Histiaeotis. Z Histiaeotis potém wyruszony przez Kadmeów, zamieszkiwał na górze Pindos tak zwany Makednos. Zkąd przeniósł się znowu do Dryopidy, a z Dryopidy przyszedłszy do Peloponnezu otrzymał nazwisko Doryjczyków. Jakim językiem
