wstanie. Tak więc uczyń, jeżeli ci się podoba co mówię. Postaw przy każdéj bramie straż z swoich przybocznych, którzy odbierając łup wynoszącym go niechaj powiedzą iż potrzeba koniecznie, ażeby dziesiąta część poświęconą została Zeusowi. A tak i ty ujdziesz ich nienawiści odejmując im skarby, i oni uznając że słuszném jest co czynisz, będą powolnymi.“ Słysząc to Cyrus cieszył się niezmiernie, gdyż zdawał mu się Krezus dobrze doradzać. Bąrdzo go więc pochwaliwszy i rozkazawszy przybocznym swoim dopełnić, co Krezus wykonać zalecił, rzeki więc do niego. „Krezusie, ponieważ jako mąż królewski pożyteczne czyny i słowa wykonywać doradzasz, powiedz, jakim natychmiast chcesz być odemnie obdarzony darem.“ Ow zaś na to. „O Panie, dasz mi dowód swéj łaski, zezwalając się zapytać przez posłów, którzy te więzy zabiorą, boga Hellenów, którego przed wszystkimi uczciłem, czy wolno jest zwodzić ludzi dobrze mu czyniących.“ Cyrus zapytał, coby było o co go obwiniał; a Krezus cofając się do początku opowiedział mu wszystkie swoje zamiary i odpowiedzi wyroczni, a przedewszystkiém dary im przez siebie ofiarowane, i jako zaufawszy świętemu obwieszczeniu uczynił wyprawę naprzeciko Persom. Mówiąc zaś to znowu wracał do prośby, o wolność wymówienia tego bogu. Cyrus zaś uśmiechając się rzecze: „I to, i wszystko inne, czegokolwiek odemnie domagać się będziesz, Krezusie, każdego czasu otrzymasz.“ Usłyszawszy to Krezus, wyprawia kilku Lydyjczyków do Delfów zalecając, ażeby położywszy więzy na progu świątyni zapytali boga, czy się nie wstydzi swoich wyroczni, któremi pobudził Krezusa do wyprawy na Persów, obiecując mu zburzenie potęgi Cyrusa, z któréj te pierwiastki mu ofiarują, wskazując na pęta; o to kazał im się zapytać i jeszcze, czy wolno bogom Hellenów okazywać się niewdzięcznymi. Skoro tedy przybyli Lydyjczykowie i zapytali wyroczni, jak im było polecono, miała Pythia taką dać opowiedź: „Losu przeznaczenia niepodobna uniknąć nawet bogu. Krezus spłacił winę piątego z swoich ojców, który będąc przybocznym kopijnikiem Heraklidów
Strona:PL Herodot - Dzieje.djvu/83
Ta strona została przepisana.