Strona:PL Homer - Iliada (Popiel).djvu/448

Ta strona została skorygowana.

Lejąc na cześć obficie z kielicha złotego ich błaga,
Żeby przybyli by trupy co prędzéj się ogniem spaliły,
Oraz i drzewo płomieniem buchnęło. Najszybsza Iryda,
Usłyszawszy te śluby do wiatrów z wieścią pobiegła.

One, w Zefira o pędzie gwałtownym domostwie zebrani,
200 

Spożywali biesiadę; stanęła biegnąc Iryda
Na kamiennym progu. Jak tylko ją tamci zoczyli,
Wszyscy powstali, a każden do boku swojego ją wołał;
Ona zaś odpoczynku odmawia i rzeknie te słowa:

„Spocząć nie mogę, bo wracam do nurtów Okeanosa,
205 

Do Ethiopów krainy, gdzie nieśmiertelnym gotują
Hekatomby, do uczty i ja chcę świętéj należeć.
Ale Achilles Boreja i pędem groźnego Zefira,
Żeby nadeszli zaklina i piękne ofiary przyrzeka,

Byleście rozniecili płomienie na stosie gdzie leży,
210 

Dzielny Patroklos, za którym stękają wszyscy Achaje.“
Ona wyrzekłszy te słowa odeszła; lecz tamci powstają
Z hukiem okropnym i czarne przed sobą chmury gromadzą.
Szybko do morza przybyli by dmuchać; bałwany pod ostrym

Piętrzą się wiatrem; nareszcie do Troi żyznéj przybyli,
215 

Wpadli na stos i płomień okrutny żarem wybuchnął.
Oni przez całą noc, na stosie żary podmuchem
Ostrym wzniecają; przez całą téż noc Achilles najszybszy,
Ze złotego kratera, za kielich dwuręczny chwyciwszy,

Wino czerpiąc po ziemi rozlewał i ziemię odwilżał,
220 

Często wzywając duszy nieszczęśliwego Patrokla.
Równie jak żali się ojciec gdy kości narzeczonego
Syna podpala, co śmiercią zasmucił biednych rodziców;
Takoż Achilles się martwił, gdy kości druha płonęły,

Wlokąc się w koło stosu i jęki boleśne wydając.
225 

Kiedy Eosfor przybywa, by ziemi światło zwiastować,
W ślady zaś jego jutrzenka szafranna się wzbija nad morze;
Wtedy się stos do szczętu wypalił i zgasły płomienie.
Wiatry natenczas zwróciły się lotem by wracać do domu

W stronę morza Thrackiego, burzyło się całe huczące.
230