Strona:PL Honoryusz Balzac-Komedya ludzka tom III 039.jpeg

 Sylwia poszła do pokoju swéj pani.
 — Co to ma znaczyć, Sylwio, biło już trzy kwadranse na dziewiątą a ja z waszéj łaski spałam jak bobak. Nic podobnego jeszcze nie bywało.
 — To, proszę pani, z powodu mgły dzisiejszéj, którą choć nożem krajać, tak jest gęsta.
 — Ale cóż będzie ze śniadaniem?
 — Ba, wszyscy nasi lokatorowie mieli, chyba dyabła za skórą, bo wszyscy zemknęli równo z brzaskiem. Śniadanie więc może być dziś o dziesiątéj. Michonnette i Poireau ani myśleli jeszcze wstawać. Tylko oni oboje są w domu i śpią jak prawdziwe bałwany.
 — Ależ, Sylwio, mówisz o obojgu razem, jak gdyby...
 — Jak gdyby co? — zapytała Sylwia, wybuchając głupim śmiechem. — Przecie oboje jakby dobrani do pary.
 — Jednak to coś dziwnego, Sylwio, jakim sposobem pan Vautrin wrócił dziś w nocy do domu, kiedy Krzysztof pozasuwał przedtém rygle?
 — Wcale nie, proszę pani, Krzysztof posłyszał, że pan Vautrin wraca i zszedł na dół, żeby mu otworzyć drzwi. A pani się zdało, że...
 — Podaj mi kaftanik i ruszaj śpiesznie zająć się śniadaniem. Przybierz kartoflami pozostałą baraninę i podaj gruszki gotowane, tylko te, co kosztują po dwa liardy sztuka.
 Niebawem pani Vauquer zeszła na dół i spostrzegła na wstępie kota, który rzucił łapką talerz pokrywający garnuszek z mlekiem i raczył się z największym pośpiechem.
 — Mistigris! — krzyknęła wdowa. Kot zemknął, lecz po chwili powrócił, łaszcząc się do pani.
 — Tak, tak, przymilaj się, stary łotrze. Sylwio, Sylwio!
 — Co pani każe?
 — Zobacz-no, co kot zrobił!
 — To wina tego bydlaka Krzysztofa, któremu poleciłam nakryć do stołu. Gdzie on się podział? Niech się pani tylko nie troszczy, to będzie porcya ojca Goriot. Doleję trochę wody, a on się na tém nie pozna, bo nie zważa na nic, nawet na to, co je.
 — A ten Chińczyk gdzie poszedł? — zapytała pani Vauquer, rozstawiając talerze.
 — Kto to może wiedziéć? Ten człowiek zajmuje się dyablemi sprawkami.
 — Zanadto-m się przespała — mówiła daléj pani Vauquer.
 — Ale zato świeża pani jak róża...
 W téj chwili ozwał się dzwonek i pan Vautrin wszedł do salonu, śpiewając grubym głosem: