Strona:PL Honoryusz Balzac-Komedya ludzka tom III 118.jpeg

 — Czy powóz pana barona zaprzężony? — zapytała kamerdynera.
 — Tak jest.
 — Ja go biorę, panu baronowi dacie mój powóz i moje konie. Obiad będzie dopiéro o siódméj.
 — Chodź-że pan, proszę — rzekła do Eugieniusza, który nie rozumiał sam, czy we śnie, czy na jawie, jedzie z baronową powozem pana de Nucingen.
 — Do Palais-Royal — zawołała na woźnicę — koło Teatru Francuskiego.
 W drodze zdawała się wzburzona i nie chciała odpowiadać na zapytania Eugieniusza, który nie mógł pojąć, co znaczy ten opór niemy, zacięty i nieczuły.
 — Ona wymknie mi się za chwilę —- mówił do siebie.
 Powóz się zatrzymał; baronowa powstrzymała jedném spojrzeniem nierozważne słowa studenta, który zaczynał się unosić.
 — Czy pan mię szczerze kochasz? — zapytała.
 — Szczerze — odpowiedział, starając się ukryć ogarniający go niepokój.
 — Nie pomyślisz o mnie nic złego, o cokolwiekbądź będę cię prosiła?
 — Nie.
 — Gotówżeś być mi posłusznym?
 — Bez wahania.
 — Czyś pan był kiedy w domu gry? — spytała drżącym głosem.
 — Nigdy.
 — Ach! oddycham. Szczęście panu posłuży. Oto moja kieska — mówiła baronowa. — Weź ją pan, proszę! jest w niéj sto franków, to jest całe mienie kobiety, któréj ludzie szczęścia zazdroszczą. Idź pan z tém do domu gry. Nie umiem wskazać drogi, wiem tylko, że gdzieś w Palais-Royal. Sprobuj pan gry, zwanéj ruletą, rezykuj te sto franków i przegraj wszystko lub przynieś mi sześć tysięcy franków. Za powrotem opowiem przyczynę mego zmartwienia.
 — Niech mię dyabli porwą, jeżeli rozumiem, co mam zrobić; ale będę posłusznym — powiedział Eugieniusz; a jednocześnie pomyślał z sobie z radością: Ona się kompromituje ze mną; nie będzie mi więc mogła nic odmówić.
 Eugieniusz zabiera ładną sakiewkę i podąża z nią do najbliższego domu gry, pod numerem dziewiątym, który mu wskazał jakiś handlarz odzienia. Stanąwszy u celu, wchodzi na schody, pozwala sobie zabrać kapelusz i zapytuje, gdzie jest ruleta. Ku wielkiemu