Strona:PL Honoryusz Balzac-Komedya ludzka tom V 191.jpeg

talne, przypomniał sobie żywo dobroczynną działalność Benassisa i postanowił wejść, by w jego imieniu dać jałmużnę biednéj kobiecie. Uwiązawszy konia do drzewa, otworzył drzwi bez stukania.
 — Dzień dobry, matko! — rzekł do staréj, którą zastał siedzącą przy ognisku i otoczoną dziećmi — czy mnie poznajecie?
 — O, poznaję, kochany panie! Przejeżdżaliście tędy wiosną i daliście mi dwa dukaty.
 — Macie, matko! To dla was i dla dzieci.
 — Dziękuję, złocisty paneczku! Niech was Bóg błogosławi...
 — Nie mnie dziękujcie; zawdzięczacie te pieniądze panu Benassisowi.
 Stara podniosła głowę i popatrzyła na Genestasa.
 — Ach! — rzekła — choć on nam cały swój majątek zostawił i choć wszyscy jego dziedzicami jesteśmy, straciliśmy największe nasze bogactwo, bo on był błogosławieństwem tego kraju!
 — Bądźcie zdrowi, matko! i módlcie się za niego — rzekł Genestas, uderzając z lekka dzieci szpicrutą.
 Poczém wyszedł, odprowadzony przez starą i jéj drobiazg, dosiadł konia i pojechał daléj. Dostawszy się do miejsca, zkąd szeroka ścieżka wiodła pod górę ku domowi Gabryni, skręcił na nią, ale nie bez wielkiego niepokoju zobaczył, że drzwi i okiennice były pozamykane, jakby w domu pusto było zupełnie. Zawrócił więc znów na gościniec i tam spotkał starego wyrobnika Moreau, który szedł zwolna bez motyki ni żadnych innych narzędzi w świąteczném swém ubraniu.
 — Dzień dobry, ojcze Moreau! — zawołał Genestas.
 — Dzień dobry panu. A! coś mi się ochapia — rzekł stary po chwili milczenia. — Pan był przyjacielem świętéj pamięci naszego pana mera. Ot! czemu to Pan Bóg zamiast jego nie wziął do swojéj chwały takiego niedołęgi jak ja? Cóż ze mnie na świecie? Nic, a on tu był radością całego kantonu.
 — Nie wiecie, mój ojcze, dlaczego nie ma nikogo u Gabryni?
 Stary popatrzył w niebo.
 — Która godzina, proszę pana? — zapytał. — Nie widać wcale słońca.
 — Dziesiąta.
 — Ha! to pewno poszła do kościoła albo na cmentarz. Chodzi tam codzień. Odziedziczyła po nim pięćset liwrów rocznie i dom na dożywocie, ale biedaczka o mało co nie zwaryuje z żalu.
 — A wy, ojcze Moreau, gdzież to idziecie?
 — Na pogrzeb Jasia, to był mój siostrzeniec. Biedactwo zmarło wczoraj. Ot tak! cherlało to, dopóki żył pan Benassis. Wszyst-