Lecz dowcip — to nie wszystko; sądząc z tej zalety,
Labery[1]. byłby wzorem najwyższym poety.
15
Nie dość gębę słuchacza rozerwać do ucha —
Choć i to już coś znaczy, gdy śmiech głośny bucha —
Zwięzłości trzeba; niechaj myśl z kopyta ruszy,
A nie wikła się w słowach, co nękają uszy;
Uszczypnąć trzeba umieć, a często i bawić,
20
Poetą być natchnionym, znów jak retor prawić,
Być światowcem, co mądrze broń swoją ukrywa
I z umysłu przytępia. Nie powaga ckliwa,
Lecz śmiech częściej rozstrzyga nawet ważne sprawy.
Mistrze starej komedji tem nabyli sławy,
25
Godni naśladowania; nie czytał z nich słowa
Ani piękny Hermogen,[2] ani małpa owa,[3]
Co za Kalwem[4] na oślep i Katullem[5] leci.
— »Lecz słów mieszankę greckich z łacińskiemi skleci«.
— No, patrzcież niedouków: toć zrodzon na Rodzie
30
Pitolaj toż potrafił, hołdując lej modzie.
— »Greczyzna wdziękiem jakimś nasz język przetyka,
Tak, jakbyś do Falerna coś dolał Chijczyka«.
— Gdy wiersz klepiesz; sam powiedz, czy także i wtedy,
Gdy Petylljusza[6] z ciężkiej chcesz wydobyć biedy?
- ↑ W. 14. Decimus Laberius (105—43 przed Chr.) mimograf, pisarz mimów, fars wziętych z życia
- ↑ W. 26. Hermogenes, Por. 1 3, 129.
- ↑ W. 26. małpa — szczyt brzydoty u Rzymian; naśladowca, zapewne wspomniany niżej w w. 87 Demetrius.
- ↑ W. 27. C. Licinius Calvus, współcześnik Cezara, znakomity mówca i poeta (epigramatyk), przyjaciel Katulla.
- ↑ W. 27. C. Valerius Catullus, największy poeta liryczny Rzymu (ur. ok. 84, um. 54 przed Chr.) przyjaciel Kalwa.
- ↑ W. 34. Petylljusza, por. I 4, 94.
