Strona:PL Hudson Jej naga stopa.pdf/117

czyna, tamtejsza mieszkanka, która była jego towarzyszką — dlaczego i w jaki sposób, nie wiadomo — przyniosła mu ów kamień. Okazało się, że gdy wuj mój, nie zauważony jeszcze przez strażników, odrzucił od siebie kamień, padł on niedaleko od miejsca, gdzie stała owa dziewczyna; zorjentowawszy się błyskawicznie, postawiła na nim stopę i w ten sposób ukryła go przed oczyma strażników. Podczas gdy aresztanci byli rewidowani, dziewczyna przy pomocy swych długich i giętkich palców u nóg zdołała przenieść kamień w ukryte miejsce, bez zwrócenia na siebie uwagi.
 Przerażony posiadaniem kamienia, wuj mój pospiesznie opuścił Pegu. Co się stało z dziewczyną, o tem nie było wzmianki, natomiast wuj mój szczęśliwie przybył do Kalkutty, gdzie spotkał się z Atwoodem, któremu przyznał prawo do połowy wartości kamienia. Nazwali go „Jej Nagą Stopą“ na cześć owej stopy, która go dla nich ocaliła. Zgodziwszy się na zasadę równego podziału, posprzeczali się jednak następnie o to, kto ma go posiadać do chwili jego spieniężenia. Wuj mój zwyciężył, lecz spór ten rozdzielił ich, gdyż rozeszli się, napisawszy uprzednio na kawałku papieru „Jej Naga Stopa“. Papier przedarli na dwie części, z których każdy wziął jedną, i spisali umowę, że każda z tych dwóch części będzie przedstawiała udział jej właściciela w wartości kamienia.
 Sprawozdanie nie podawało, co się z tym dwojgiem ludzi później stało, i dlaczego się już nigdy nie spotkali, ani nie porozumiewali między sobą. W