Strona:PL Hume - Zielona mumia.pdf/114

—  108   —

Hervey zgodził się w końcu i usiadł na jednej z ogrodowych ławek.
 — No! powiem zresztą — rzekł. — Otóż rzecz się tak ma. Ten przeklęty arystokrata przyszedł na pokład mego statku i rozmawiał z Boltonem.
 — O czem?
 — Skądże u dyabła mogę wiedzieć — miałem wtedy dość na głowie z wyładowaniem mego towaru. — Wiem tylko, że gadali z sobą jakie pół godziny i usłyszałem parę słów, które Random rzucił na odchodnem.
 — Cóż to były za słowa?
 — Powiedział mu najpierw: »Będziesz pan tego żałował«, a potem: »Nie będziesz się pan czuł bezpiecznym, póki pan ją będziesz miał u siebie«.
 — Niby mumię?
 — Prawdopodobnie.
 — Czemuż nie powiedziałeś pan tego odrazu inspektorowi?
 — A po co? Wtedy nie było w tem żadnego interesu, co innego teraz, kiedy ten brazylijski magnat wyznaczył 100 funtów nagrody.
 — Cóż się stało potem?
 — Wieczorem po sprzeczce z Boltonem, arystokrata przyszedł do oberży pod Spoczynek marynarzy, i jak się później dowiedziałem, pił piwo