Strona:PL Hume - Zielona mumia.pdf/170

—  164   —

 Doktor wlał jej do ust parę łyżeczek koniaku.
 — Odpocznij pani, musisz zebrać wszystkie siły abyś mogła mówić.
 — Nie, nie, wystarczy mi ich na to co mam powiedzieć — mówiła nieszczęśliwa, usiłując się podnieść. — Panie Frank! Panie Random!
 Głos jej chrypiał i rwał się co chwila.
 — Jestem tu — rzekł Random, zbliżając się do łóżka.
 Pani Jascher schwyciła go za rękę.
 — Tak! panu powiem wszystko, dostałeś szmaragd?
 — Więc to pani?
 — Tak, to ja posłałam ci go, byłam ciężko obrażona, bałam się ja... ja... Tchu jej zabrakło, zaczęła się dusić.
 — Proszę nie mówić — rzekł żywo doktór — niech panowie wyjdą.
 — Nie, nie, niech zostaną, ja i tak umrę. — Pić doktorze, daj mi jeszcze pić.
 Doktor przysunął jej do ust kieliszek z koniakiem. Piła chciwie, alkohol przywracał jej siły. — Nadludzkim wysiłkiem usiadła na łóżku.
 — Hope, Random! chodźcie tutaj — rzekła niezwykle mocnym głosem. — Słuchajcie! to ja rzuciłam szmaragd do budki żołnierza — sama