Strona:PL Hume - Zielona mumia.pdf/98

—  92   —

nie wracała do domu, zarzuciła sobie tylko na głowę flanelowe okrycie i usiadła na skrzyni.
 — Wyglądasz pan — rzekła do Archibalda — jak gdybyś posądzał mnie o współudział w tej sprawie.
 — Nikogo nie posądzam, bo nic nie wiem — odparł Archibald. — O której godzinie profesor panią pożegnał?
 — O ósmej, a która teraz?
 — Za kwandrans dziesiąta, a że my z Łucyą przybyliśmy tu o wpół do dziesiątej, zatem skrzynia została tu przyniesioną pomiędzy ósmą a dziewiątą.
 — Chybiłeś pan powołania — rzekła kwaśno wdowa.
 — Dlaczego?
 — Byłby z pana doskonały detektyw, co byłoby dla mnie bardzo niebezpiecznem — dodała złośliwie. — Wszakże w noc zbrodni widziano jakąś kobietę rozmawiającą z Boltonem. — Może to byłam ja?
 — Ależ droga pani — zaprzeczył Hope — ani mi się śni posądzać panią, tak samo, jakbym nie podejrzywał Łucyi.
 — Dziękuję — rzekła sucho wdowa.
 — Myślałem tylko — mówił dalej Hope — że