szerokości, a wykonane w ten sposób, że w każdym postać biskupa wyryta jest na płycie bronzowej i ta do równości płaszczyzny kamienia w kamień jest wpuszczona — dziś te rysy na metalu, czas zatarł prawie zupełnie, co do napisów, te także złożone z pojedynczych liter metalowych, w głąb kamienia wpuszczanych, aczkolwiek wiele z nich już powypadało, dadzą się jeszcze prawie w zupełności odczytać.
Opisujemy najprzód pierwszy kamień grobowy biskupa Nankera. Figura cała w pontyfikalnym stroju, ale rysy twarzy i ornamentacye zatarte. W około gotykiem XIV. wieku, majuskułami czytamy czterowiersz łaciński w jednym ciągu bez przedziału i wierszy i wyrazów tak brzmiący:
Presul Nankerus electus Cracoviensis
Occidit hic verus translat. (us) Wratislaviensis
Mille trecentenis annis primo quadragenis
In festo pasche. Deus hunc super ethere pasce.
Data zgonu biskupa Nankera we wszystkich źródłach najdawniejszych wspominana nie jest ściśle ustalona, jedne źródła podają 10 kwietnia, drugie 11, a trzecie Wielki Piątek 1341 to jest 6 kwietnia. I tak kronika książąt polskich (Monum. hist. pol. III.) raz podaje IV. Idus Aprilis to jest 10 kwietnia pag. 522, drug raz toż samo źródło pag. 549 III. Idus Aprilis a więc 11 kwietnia. Za pierwszą datą IV. Idus Aprilis 10 kwietnia są takie źródła: kalend. krak. w Monum. Biel. II. 919. Tamże kronika szląska skrócona III. 731. Długosz Vitae episc. Vratisl. editio 1887, pag. 467 i Histor. Pol III 200. Wattenbach Monum. Lubensia p. 42. Za datą 11 kwietnia oprócz kroniki książąt pols. Bielow. III. 549 jest jeszcze kalendarz Władysławski Bielow. II. 942. Nowo odkryty kamień grobowy Nankera inną odkrywa nam datę zgonu jego, to jest sam dzień Wielkiejnocy czyli 8 kwietnia. Napis pomnikowy przytoczony przez nas zamieszczony jest także przez Jana Heyne Dokumentirte Geschichte des Bisthums Breslau I pag. 807 z dodatkiem roku MCCCXXXXI., której na płycie grobowej niema. Natomiast nikt nie podaje drugiego jeszcze napisu, który zamieszczono na płycie Nankera wtedy, kiedy zwłoki jego wyjęto z grobu w presbiteryum, a przeniesiono do zakrystyi kanonickiej
