plan pięciolecia uznano w Rosji za zbyt szczupły i nie wystarczający. Ustalono tedy nowy plan obejmujący okres czasu od 1928/29 do 1933/34. Gdyby ten plan dał się zrealizować a obecny rząd potrafił go wogóle zrealizować, — sytuacja w najbliższych latach uległaby poprawie. Ale czegóż można się spodziewać po projekcie, nad którym wszelka dyskusja w Rosji jest zabroniona, a który sam przewodniczący Rady Komisarzy ludowych, A. Rykow[1], określa jako nieziszczalny?
W tej chwili liczbę pracowników pobierających płacę ocenia się w Rosji na 11 do 12 miljonów, — nie mówiąc o robotnikach sezonowych (jakie 4 do 5 miljonów), ani o dziennych wyrobnikach na wsi (przypuszczalnie dwa do trzech miljonów) i o bezrobotnych, o których pomówimy osobno. Cała ta olbrzymia masa ludzi do której doliczyć jeszcze trzeba miljony biednych chłopów, — z wyjątkiem kilkuset tysięcy funkcjonarjuszy i robotników kwalifikowanych, — cierpi ową niewypowiedzianą nędzę, zobrazowaną przez nas w głównych zarysach. Ale trzeba jeszcze podkreślić ów gwałtowny kontrast, zestawiając z jednej strony przywileje jednych, a z drugiej opłakany los drugich. Trzebaby napisać specjalne studjum, aby wyliczyć wszystkie uprzywilejowane klasy społeczne w miastach (urzędnicy, technicy, artyści, pracownicy wyspecjalizowani) i określić poziom ich życia. Można sobie jednak wyrobić zdanie co do wciąż rosnącej nierówności i niesprawiedliwości na punkcie płac w Republice sowieckiej, skoro uświadomimy sobie, że ci uprzywilejowani pobierają miesięcznie od dwustu do 800 rubli, a nawet i więcej. Pisarze
- ↑
Aleksiej Iwanowicz Rykow (1881-1938) – rosyjski socjaldemokrata i komunista.
