co na ten temat mówi Tomskij, członek Politbiura, przewodniczący Centralnej Rady Syndykatów: „Zasadnicza różnica między istnieniem rozmaitych partyj u nas i na Zachodzie polega na tem, że u nas istnieje jedna tylko możliwość: jedna partja jest przy władzy, a wszystkie inne w więzieniach“. („Trud“, 13 listopad 1927). Oto, jaką drogę przebyła Rosja od 1917 do 1927 roku! I dzięki temu właśnie wszyscy, opozycjoniści, najlepsi kommilitoni Lenina, z Trockim na czele, znajdują się dziś w więzieniach, na Syberji lub na wygnaiu.
Skoro istnieje jedna tylko partja polityczna, zatem i prasa może mieć jeden tylko kierunek. Wszystkie dzienniki w Z. S. S. R. podlegają rozkazom Partji, jużto bezpośrednio, jużto za pośrednictwem upełnomocnionych delegatów. Jedynią opinja Sekretarjatu Partji jest miarodajna. Cenzura, nazwana wstydliwie glowlit (centrala litograficzna) nie przepuści absolutnie niczego coby, mogło Sekretarjatowi zaszkodzić lub wydaje mu się z jakichkolwiek powodów podejrzane. Cenzura rozciąga się na prasę, literaturę, teatr, sztuki piękne, — na wszystko. Ona to zabrania wydawania pism Trockiego lub np. wystawiania na scenie „Braci Karamasowych“[1]. Ona wyrzuca nawet z dzieł Lenina wszystko, co może nie być na rękę Sekretarjatowi. Ona posuwa się aż tak daleko, iż, zmusza pisarzy do zamieszczania w swych dziełach rozmaitych wstawek, nie mających nic wspól-
- ↑
Bracia Karamazow — powieść Fiodora Dostojewskiego wielokrotnie opracowywana na potrzeby teatru.
