Strona:PL Istrati - Kyra Kyralina.djvu/106

znaczyć? — rzekł, obrzucając mnie bacznem spojrzeniem od stóp do głów.
 — Właściwie tylko jedno oko—odrzekłem nieśmiało.
 — Gdzie? Kiedy? Jak?
 — Mój ojciec, znęcając się nad nią w Braila, temu dwa lata, wybił jej oko.
 Oficer wydawał się zrozpaczonym. Zwrócił się do towarzysza ze słowami:
 — Kobieta, nad którą mąż znęcał się w Rumunji przed dwoma laty — której wybił oko — której syn szuka tutaj w Konstantynopolu. — Rozumiesz coś z tego, Mustafo?
 — Rozumiem, tak jest, rozumiem. Trzebaby się temu przyjrzeć zbliska. I nie tutaj.
 Głaszcząc mnie po policzku, dodał.
 — Niech się dziecko wypowie, niech się zwierzy. Tutaj nie można rozmawiać.
 Wyszliśmy z kawiarni. Mustafa bej zawołał pojazd, do którego wsiedliśmy we trójkę.

 Sześć miesięcy słodkich nadziei i okrutnych rozczarowań, względnej wolności i nadzwyczajnego dobrobytu nastąpiło po drugiem i ostatniem zetknięciu się z wspaniałomyślnością ludzi wytwornych, którzy mówią czystym językiem.
 Zatrzymawszy się przed drzwiami Mustafy beja, oficer pożegnał się z przyjacielem, a na mnie rzucił spojrzenie pogardliwe. Osądziłem go surowo:
 — Wasz przyjaciel jest dumny! — poskarżyłem się bejowi.