Strona:PL Istrati - Kyra Kyralina.djvu/24

 Stawro krzyknął:
 — Grzegorzu!... Grzegorzu!
 Ktoś wyszedł na próg karczmy i Stawro zawołał do niego:
 — Śpiesz się! Na wszystkich świętych! Śpiesz się! Chyba nie chcesz, bym robił pączki i lemoniadę na tej wodzie deszczowej! Otwieraj, stary łobuzie!
 Gospodarz mruknął coś pod nosem i wziął konia za uzdę. Wyprzężono konia i zdjęto z wózka ładunek. Następnie czterej mężczyźni weszli do obszernej izby, w której się jada, pije, pali i mówi rzeczy dobre i złe, zależnie od wieku i zalet wina.
 Stawro był zwięzły:
 — Posilmy się dobrze, ale nie traćmy nocy na gadanie. Prześpijmy się tutaj, a o świcie wyruszymy dalej. Najcięższe mamy już poza sobą. Jutro, idąc wzdłuż rzeki, opowiemy sobie wiele ładnych historji. Jutro będzie pogoda.
 Podano im tuzin jaj sadzonych, smażoną słoninę, ser i pyszne wino, które mogłoby rozweselić najsmutniejszego człowieka.
 Gospodarz, trącając się kieliszkiem ze Stawro, zapytał:
 — Jedziesz do S... na jarmark?
 Stawro zrobił potakujący ruch głową, gospodarz żartował:
 — Czy zawsze fabrykujesz swoje lemoniady na kwasku cytrynowym i sacharynie?
 Stawro spojrzał mu prosto w oczy:
 — A ty, stara świnio, robisz swoje wódki na podejrzanych alkoholach i struwasz niemi chłopów?