Strona:PL Istrati - Kyra Kyralina.djvu/74

 W tej chwili Kyra rzuciła mu się do stóp, i ręce złożywszy, jak do modlitwy, zawołała:
 — Ja to rozumiem!
 — Cóż ty rozumieć możesz, kwiecie różany?
 — Rozumiem, że ludzie są nikczemni, i że ty wymierzasz im sprawiedliwość.
 — Brawo, Kyralino! — zawołał, klaszcząc w dłonie. — Czy twoje młode serce szuka zemsty?...
 — Tak jest, świętej i sprawiedliwej zemsty!...
 Mówiąc to, uniosła strzelbę, leżącą na ziemi, ucałowała ją i zawołała:
 — Dziś jeszcze strzelisz z niej w pierś mego ojca!... A twój brat wymierzy sprawiedliwość mojemu najstarszemu bratu. Uczyńcie to! Zaklinam was na imię naszej nieszczęśliwej matki, która odeszła nas... Pomścijcie dwie niewinne sieroty... Uczyńcie to, a zostanę waszą niewolnicą...
 Wuj wziął z jej ręki broń, spochmurniał i rzekł:
 — Kyro!... Bóg, czyniąc z ciebie kobietę, omylił się. Kiedy mówiłaś o zemście, sądziłem, że pragniesz bym wygarbował skórę jakiemuś młodzieniaszkowi, który ośmielił pocałować cień twój wbrew twojej woli... Ale ty mówisz, o rzeczach, któreśmy sami mieli w głowie: dolewasz oliwy do ognia...
 A po krótkiej przerwie dodał:
 — Powiedz-no, dziewczę z piekieł rodem, nie ogarnież cię śmiertelna trwoga, gdy ujrzysz dzisiejszego wieczoru rozstrzaskaną głowę swego ojca!
 — Ręce umoczę w jego krwi i obmyję mą twarz.
 Wuj zmarszczył brwi, wzrok zatopił w łunie