Strona:PL Istrati - Kyra Kyralina.djvu/94

 — Mało to mnie wzrusza — mruknął człowiek, nie odwracając głowy.
 Lecz po brzmieniu głosu Adrian poznał Stawra i podszedł do niego wzruszony. Zduszonym głosem szepnął mu do ucha.
 — Czy możliwe? Ty? Tutaj?
 — Nie wiedziałeś? — spytał Stawro z niedowierzaniem w głosie.
 — Jakto? — zawołał Adrian. — Widziałeś mnie wchodzącego tutaj i nie rzuciłeś mi się na szyję? Odmawiasz przyjęcia wódki «porcji sympatji». Stałeś się wrogiem ludzi?
 — U schyłku takiego, jak moje życie, sympatja już nie wystarcza...
 — A czy nie jestem czemś więcej dla ciebie?
 — Mówiłem o «porcjach sympatji», a co do ciebie...
 — Co do mnie...
 — Ty wstępujesz na wzgórze, a ja już schodzę z tamtej strony. Dzieli nas szczyt. A zresztą...
 Stawro rozejrzał się podejrzliwie i zamilkł.
 — Jesteś głodny, mój Stawro? — zapytał Adrian serdecznym głosem.
 — Tak, jestem głodny.
 — Chcesz kawałek nadziewanego szczupaka? Przyrządzają go tutaj doskonale.
 — Wszystko mi jedno, co każesz podać... szczupak, ropucha, czy słoń. Tylko niech to będzie coś więcej, niż kieliszek śliwowicy, na który stać mnie jeszcze. — Odparł Stawro i ręką pogładził zmęczoną twarz.