Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Łoktek na łożu śmierci.djvu/09

one z ciężkością; z głębin ich blado zaświeciły oczy.
 Zatrzymały się długo na synu, wargi zatrzęsły się, jakby je przewiew uśmiechu przebiegł bezsilny.
 Kaźmirz jeszcze bardziej pochylił się do ojca.
 Cud tego życia, przerywającego konanie, coraz był widoczniejszym, głowa zwróciła się o swej sile ku ukochanemu dziecięciu.
 Oddech piersi stał się głośniejszym, i głucho dobył się z nich głos:
 — Kaźmirz?
 — Jam jest! — odparł syn cicho.
 — Jak za mgłą cię widzę — szepnął król wyraźniej nieco.
 — Wody! Usta spieczone! — dodał, chcąc dobyć napróżno osłabłą z pod przykrycia rękę.
 Wtem Kaźmirz, pospieszył z kubkiem rzeźwiącego napoju, stojącym tuż przy łożu, i ostrożnie nachylił go do ust ojca, wlewając w nie płyn po kropli.
 Usta się rozwarły nieco, trochę życia wstąpiło w twarz, której oczy nabrały blasku.
 Uśmiechnął się Łoktek.
 — Noc? — zapytał cicho.
 — Wieczór późny.