Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Łoktek na łożu śmierci.djvu/14

 — Bóg z tobą — rzekł — on dla mnie czynił cudy. On przezemnie, słabego i małego, stworzył znów królestwo, które do potęgi wielkiej urośnie... Dziś ta stara szata królewska poszarpana na skrajach; zszywać ją trzeba, odbierać obcięte kawały, wojować, na straży stać i łatać, aż płaszcz z niej będzie pański... Bóg wielki tworzy z niczego i przez małych.
 Po krótkiem milczeniu szepnął cicho:
 — Błogosławię:
 Głos zamierać się zdawał, oczy się przymykały.
 Wtem pośród ciszy szelest dał się słyszeć, naprzód niewyraźny, stłumione mowy kilku ludzi, sprzeczkę jakąś u progów.
 Łoktek oczy otworzył niespokojnie, królewicz powstał. Niepojętem to było, by w ostatniej godzinie pokoju pana umierającego nie poszanowano.
 Spór coraz dobitniej dawał się rozpoznać w pomieszanych głosach, na ostatek błagające, płaczliwe doleciały wyrazy.
 — Puśćcie mnie, puśćcie mnie, jam najstarszy jego sługa.
 Poruszył się Łoktek niespokojnie, i oczy jego synowi znak dały, aby drzwi nie zamykano proszącemu.