Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Łoktek na łożu śmierci.djvu/17

 — Nie zlękniemy się śmierci, widzieliśmy ją nieraz — mówił spokojniej. — Spocząć czas!
 Kończył te słowa Jarosz, gdy król dobył głosu z piersi.
 — Ojcze Heljaszu! — zawołał. — Heljasz!
 Mnich, który się spodziewał być powołanym, stał już blizko i przysunął się do łoża samego, krzyż podnosząc w ręku.
 Kaźmirz usunął się nieco.
 Jarosz milczał i modlił się.
 Wśród ciszy zabrzmiała uroczysta kapłana modlitwa. Była to ta ostatnia, którą żywi przeprowadzają duszę ku lepszym ulatującą światom.
 Oddech umierającego stał się nagle żywszym i cięższym, w piersiach wyraźniej odzywało się chrząszczenie, pot występował na czoło.
 Śmierć, która się oddalać zdawała, wracała po swoją ofiarę.
 Z drugiej strony łoża stojący kanonik Wacław wejrzeniem i ruchami dawał poznać, iż stanowcza chwila nadeszła.
 Głowa króla głębiej w pościel i niżej opadała na piersi. Wysiłek jakiś poruszał całym ciałem, które okrycia podnosiło i ściągało naprzemiany.