Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Łoktek na łożu śmierci.djvu/37

 — Książę — zawołał — tatarzy! — i padł z osłabienia i przestrachu.
 Wszyscy porwali się od stołu; gwar, krzyk, zamieszanie, ścisk i zgiełk się zrobił po całym zamku. Wszyscy wołali: — Tatarzy! tatarzy!
 Książę Sołomerecki pobiegł do narzeczonej swojej.
 — Idź do szabli i konia! — odpowiedziała i znikła.
 Strwożony wyjrzał oknem.
 Na błoniu za lodami Ikwy, pod lasem, warczał i rozwijał się zagon niezliczony tatarów, który, złodziejską doliną blisko Dubna, niepostrzeżony doszedłszy, nagle wpadł pod miasto, pędząc przed sobą kozaków, wysłanych po język. W oddaleniu rozeznać nie można było liczby, powiększonej końmi luźnemi, które tatarowie zwykli byli ze sobą prowadzić dla odmiany — szarzał tylko ten tłum, posuwając się coraz bliżej.
 Książę zbiegł na dziedzińce.
 Tu siodłano konie, wyciągano działa, zwodzono mosty, lud z miasta i przedmieść cisnął się w bramy tłumnie, krzycząc i wiodąc z sobą bydło, konie, wozy.
 W monasterze Świętego Krzyża bił dzwon na trwogę ponuro a spiesznie — przestrach był nie do opisania.
 Książę-wojewoda zimny, nieporuszony stał na podwórcu i dawał rozkazy gładząc brodę.