Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Banita Tom I.djvu/134

 Zmiarkowali ichmość, że pytać się nie godziło, a przynajmniej nie o wszystko; a Krzychnik pomyślawszy, cicho szepnął:
 — Wojtaszek gdzie?
 To imię Wojtaszka na Zarwańcu zdawało się czynić bardzo nieprzyjemne wrażenie, aż się wzdrygnął. Skrzywił się mocno, ręką machnął, splunął.
 — Bogdajbyśmy go byli nie oglądali — rzekł — to zgaga i nieszczęście nasze ten człowiek, bo pana nienawidzi, wszystkie tajemnice wie i gotów je sprzedać, a pan go dla pieśni lubi i boi się, i sam nie wie, czy go ubić, czy go głaskać, bo wypuścić w świat nie można.
 Zmarszczył się mocno pan podczaszy.
 — Wojtaszka nam pod niebytność pana jak oka we łbie pilnować kazano — mówił dalej Zarwaniec — a to bestya zuchwała i wszeteczna. Nikomu nie daruje w domu, wyśmiewa wszystkich, szpieguje wszystko...
 Niecierpliwie podczaszy przerwał mówiącemu chrząkaniem i oburącz mu ukazał na gardło, poczem dodał:
 — I po wszystkiem!!
 — Płakać po nim będzie! — ruszył ramionami Zarwaniec.
 Chwila milczenia nastąpiła.
 — Dostałeś pieniędzy? — spytał podczaszy.
 — Mało wiele — odparł stary sługa — jam się u miłości waszej spodziewał pożywić.