Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Banita Tom I.djvu/156

 Dzierżkowi wykrztusić truciznę, którą na języku miał, niezmiernie było trudno. Twarz mu się rumieńcem zalewała, gdy o niej pomyślał. Fontanus rozmownym nie był, i tylko krzątając się, słoje i flaszki porządkując i ustawiając, skąpemi odpowiadał słowy.
 Począł Dzierżek od tego, iż się zaczął unosić nad tem bogactwem, jakie w oficynie widział, i jak tu wszystkiego, coby człowiek zamyślał, pewnie dostać było można. Z tej okazyi licząc różne potrzeby, na truciznie utknął.
 Trzeba było Fontanusa widzieć, który słój trzymając w ręku, właśnie stał naprzeciw mówiącego, jak nań spojrzał.
 Dzierżkowi zdało się, że mu wnętrzności wyjmuje tym wzrokiem.
 Nastąpiło milczenie.
 — Trucizny! — szepnął Fontanus z dziwnem ust wykrzywieniem. — Tej właściwie w aptece nie znaleźć, ale wszelkie lekarstwo źle użyte stać się nią może. Dlatego profanom niemi rozporządzać się nie godzi.
 — Ale są przecież trucizny? — zapytał Dzierżek — i ludzie ich nieraz na złe zażywają?
 Fontanus się nieco zamyślił nad odpowiedzią.
 — Pewnie, że są — rzekł — ale są i antidota przeciw nim.
 — A od was też nikt nigdy jednego lub drugiego nie żądał? — zapytał Dzierżek.