Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Banita Tom II.djvu/032

 Krzychnik, o którym tymczasowo mowy nie było, wnosił tylko z tego, że naprzód chciano łatwiejszego z bratem dokonać, a z pomocą jego do p. podczaszego „rady cesarskiej“ przystąpić.
 — Głupimbyś był — rzekł porywczo — gdybyś stanąwszy przed królem sprzedał nas za miskę soczewicy. Oczywista rzecz, że król i Zamojski są zmuszeni raz nas zagodzić, bo się równie jak nas i Samuela obawiają; zdamy się im, na szyderstwo zasłużymy...
 Pan Andrzej nie mówił nic, ale myślał tak samo. Chciał wyciągnąć jak najwięcej.
 Kasztelan gnieźnieński, lepiej znający położenie, mówił zimno:
 — Nie żądajcie nadto, bo nie dostaniecie nic. Pocznijcie od małego, zasłużycie się potem, zyszczecie więcej. Trzeba naprzód za grzechy nasze odpokutować.
 Szydził z tego Krzychnik.
 — Gdybyśmy was słuchali — rzekł — niedalekobyśmy zaszli. Zostawcie to nam.
 O naznaczonej godzinie marszałek na zamek jechał. Przyjął go kanclerz, w którego przedpokoju i kupców i roztrucharzy i cudzoziemców i petentów różnych co niemiara czekało. Czas tu był drogi.
 Zobaczywszy marszałka podszedł ku niemu Zamojski uprzejmie go witając.
 — Wyrobiłem wam posłuchanie u króla J. Mci —