Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Banita Tom II.djvu/041

 Krzychnik się skrzywił.
 — O! mnie on tak nie kupi! — zawołał.
 — Ale on cię nawet targować nie myśli, a jak sądzę i widzieć nie chce.
 Podczaszy wąsa pokręcił.
 — Tak? — rzekł — dobrze o tem wiedzieć. Clara pacta! ja to lubię...
 Andrzej padł na siedzenie. Gniewu w sobie stłumić jeszcze nie mógł.
 — Cóż myślisz? łagodził? przejednywał? — zawołał — nie, groził i przestrzegał. Oznajmił mi, że o wszystkiem wie, a nic nie przebaczy.
 — Tak więc stoimy z łaski Jana i kanclerza — przerwał Krzysztof — tak stoimy, należy o sobie myśleć a na J. Kr. Mość nie rachować. Mali ludzie, jakiemi nas chcą uczynić, często wielkim dojeść mogą. Zobaczymy, co z tego urośnie.
 Oba tak wykrzyknikami podsycali w sobie gniewy, ale Krzysztof był przekonanym, z tego co od brata słyszał, że Andrzej był winien wszystkiemu, nie umiał się postawić, niezręcznie odpowiadał, spłaszczył nadto. Podczaszy był tej myśli, że gdyby on z królem się widział, inaczejby poprowadził i do czego innego doszedł traktując.
 Wojna i spiski, choć były oddawna jego żywiołem, już mu się naprzykrzyły, wolałby był jakiś modus vivendi znaleźć i łatwiejsze życie. Nie miał Samuelowego zamiłowania w awanturach i wybrykach.