Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Banita Tom II.djvu/062

 — Niewolno.
 — Co to, niewolno! mnie! — odparł lutnista. — Gdzieżeś ty słyszał, aby mnie było niewolno wnijść kędy ja zechcę?
 — Pan zakazał nawet panny nie puszczać — rzekł mrucząc stróż.
 — Ale nie mnie.
 — Nie ma wyjątku, idź sobie.
 Wojtaszek leżącego nogą kopnął.
 — Słuchajże ty bałwanie jakiś, otwieraj mi drzwi, bo ja ci każę.
 — Ja od was rozkazów nie mam do odbierania — odparł Boksicki. — Idź precz.
 Z pogardą spojrzał na niego lutnista i gniewnie nogami go począł tłuc.
 — Otwieraj!
 Powstała wrzawa. Wtem ze wnętrza izby, w której leżał pan Samuel, głos się dał słyszeć:
 — Kto tu śmie! Boksicki, precz z tym.
 — To ja! — wrzasnął Wojtaszek.
 — Precz! — zawołał głos groźny Samuela.
 — Precz? — podchwycił Wojtaszek — a ze mną i listy Krzychnika pójdą też precz!
 Rozśmiał się na całe gardło, bo już z wnętrza głos potężny wołał:
 — Otwierać!
 Boksicki się zerwał, opończę narzucając na siebie i kosemi oczyma mierząc Wojtaszka.
 W izbie, w której leżał już drugi dzień Sa-