Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Banita Tom II.djvu/088

skać, bo nas wojna wycieńczyła i nowych do niej przygotowań potrzeba. Chytrego mnicha posłali — dodał — ale w. kniaź mądrzejszy od niego.
 Pokiwał głową Worczeńko.
 — Nu — rzekł — chytre i to są stworzenia, kiedy się na ten lep wziąć nie dały!
 I zadumał się ponuro.
 — Rachowali my, że tu trochę sobie odpoczną i o wojnie myśleć nie będą... tośmy się omylili.
 — Omyliliście się, bo nie znacie człowieka — mówił podczaszy — u nas nie król, ale żołnierz na tronie. A coby on robił, gdyby nie wojował. Zawrze z wami sojusz, to pójdzie na wołocha albo na turka, ale oręża z ręki nie puści. Dopóki on na tronie, wasz w. kniaź spokoju mieć nie będzie, choćby nie wiem co obiecywał.
 Tu się obejrzał podczaszy.
 — Ale my, my się go pozbyć musimy, bo on równie nam groźny, jak sąsiadom. U nas pod nim niewola... a my jej nie znosimy.
 Rusin milcząco słuchał.
 — Aby prędzej — rzekł — pozbądźcie się go. Gdyby i pomódz wam przyszło...
 Podczaszy ramionami strzasnął.
 — Ciężko z nim co poradzić — rzekł. — Wiecie co się z Ościkiem stało, na mnie też oko