Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Banita Tom III.djvu/203

i stanął; na złość mu lutnista się zbliżył do niego.
 — Czołem tobie, Borosiu! a co? a co? nie stało Samusia... Dałeś go wziąć sam drapnąwszy... cóż teraz poczniesz? Na dziady ci pod kościół, na dziady!
 — Kiedy Zborowscy głowę dają, co za dziw, że Borowski na dziada zejdzie — odparł trochę się ożywiając biedaczysko — to tylko Wojtaszkom jak kotom się dzieje. Żeby padli i z wieży, zawsze na nogi!
 Wojtaszek rozdobruchał się.
 — Wiesz, jam królewskim sługą, a ty?
 — Ja niczyim.
 — Cóż robisz?
 Borowski nie odpowiedział.
 — Jest tu was dużo takich niedobitków jak ty? — pytał Wojtaszek.
 — Nie wiem nikogo.
 — A na Franciszkańskiej ulicy?
 — Pusto dom stoi... kto w nim ma być.
 — Cóż z Olesiem się stało? — ciągnął Wojtaszek.
 Borowski jakby się uląkł tego wypytywania, nagle zamilkł.
 — Nie wiem — rzekł, gdy mu pytanie powtórzył.
 Szydersko i złośliwie zmieniła się twarz Wojtaszka.