Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Banita Tom III.djvu/204

 — A z Anusią?
 To zapytanie poufałe, bez poszanowania córki pana, oburzyło Borowskiego i burczyć coś począł, a kij podniosłszy chciał iść dalej.
 — Cóż? i gadać już ze mną nie możesz?
 — A poco? — odparł Borowski.
 Na całe gardło, bez przyczyny się Wojtaszek śmiać począł... i poszedł w jedną, a Borowski w drugą stronę.
 Biedny stary, choć może zgrzeszył przestrachem w pierwszej chwili, odpokutował za to srodze.
 Dręczyło go sumienie, pokoju nie miał. Dawali mu litościwi przytułek w domu na Franciszkańskiej ulicy, tam się tulił, a jak żył, jak te ptactwo, które żywi Opatrzność Boża.
 Widok Wojtaszka nawskroś go przejął; pytanie o Anusię przestraszyło. Powlókł się do domu.
 W dziedzińcu właśnie kotcze stały, i niewiasty z nich wysiadały. Poznał Włodkowę i Anusię.
 Choroba uczyniła go bojaźliwym.
 — Kto wie — rzekł sobie w duchu stanąwszy zdaleka — kto wie, poco ten złoczyńca pytał o naszą Annę? Zbój jest...
 Powolnym krokiem przysunął się do ganku. Poznała go Anusia.
 I w tej rok jeden wielką uczynił odmianę. Wyrosła, zmężniała, wypiękniała, a ruchy i głos