Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom I.djvu/065

 Lasocie mówić tak odrazu łatwo nie było, potrzebował, aby go podpalono. Ruszył ramionami, zamruczał coś niewyraźnego.
 Dersław patrzał nań pilno; znał on ludzi, zmiarkował, że z mruka nie dobędzie słowa, chyba go po trosze za język ciągnąc i biorąc na spytki.
 — Co na dworze mówią, naprzód o królewskim testamencie? strzymają go czy nie?
 Lasota głową potrząsł, ale jeszcze się nie odezwał.
 — Jak tam na ks. Suchywilka patrzą? — dodał Dersław.
 Lasota zrobił minę dwuznaczną i jęknął.
 — Muszą go szczędzić, boć znaczenie ma, ale nie lubią go...
 Dersław ręce zatarł, znać go to pocieszyło.
 — Niech testament pokruszą, — rzekł, — tem ci lepiej, król sobie nieprzyjaciół przysporzy.
 Pomyślał chwilę i westchnął, a zwracając się do Lasoty, dodał.
 — Tylko że to u nas, po staremu, na języku dużo... Ludzie się wykrzyczą, nałają, naburzą, warchołom król nadaniami gęby pozamyka, nie zechcą się na guza narażać, i — słuchać go będą.
 Zarumienił się Lasota i dopiero z niego buchnęło, aż się starszy zadziwił.
 — No, chyba nie, — rzekł głośno, — chyba nie! Z tym królem my nie wytrwamy... Gdy po niego ks. biskup Floryan z ks. Janem do Budy