Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom I.djvu/106

 — Bez gniewu, — odezwał się Przedysław. — Chcieliście porady odemnie, musiałem wam ją dać. Czyńcie, co słusznem widzicie...
 — Na stanowisku wytrwać muszę, — odparł dumnie Toporczyk. — Wy też rozmyślić się powinniście, czy walkę wam z królem i królową rozpoczynać się godzi.
 — Wyzwano nas, — krótko odezwał się Przedysław.
 W obu widać było, że nie czuli się nieprzyjaciółmi, i że raczej pociąg ku sobie mieli niż niechęć, lecz żaden z nich ustąpić nie mógł.
 Grad ciągle na dachach i po ścianach warczał i szumiał.
 — Nie czyńcie mi tej krzywdy, abyście dom mój w taką porę opuszczać mieli, — ozwał się wojewoda. — Z wielkorządzcą rozmowa skończona, a Otto Toporczyk gościem dla mnie miłym.
 Dał się przybyły skłonić i rzuciwszy czapkę, usiadł.
 Spojrzeli na siebie.
 — Wielkopolska więc, — rzekł, — na króla i królowę zagniewana?
 — Inaczej być nie mogło, — począł gospodarz. — Król Ludwik wprawdzie odwiedził nas, tak samo jak Łęczycę i Sieradz, ale w Gnieznie nawet na przygotowanym dla siebie tronie usiąść nie chciał...
 Otto zmilczał.