Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom I.djvu/119

 Dersław podszedł ku niemu.
 — Jeślić o to idzie — szepnął mu — abym cię ja nie zdradził, toć mnie znasz... Udobruchajże się, ludzi, kiedy chcesz, za rzeczkę noclegować odprawię, a mnie nie odpędzaj tak bezcześnie.
 Okoń zdawał się namyślać.
 — No, ludzie za rzeczkę — zawołał — za rzeczkę, i żeby mi się tu nie napychali... nie ma po co?
 — To mój powinowaty, młody Lasota Nałęcz — rzekł wskazując Dersław — mógłby i on z nami zostać.
 — A co on tu robić będzie? — syknął Okoń — tam ludziom potrzebniejszy, niż tu nam.
 Stało się, jak chciał, zwolna czeladź Dersławowa i Lasota zawrócili się nazad, wyrzekając i mrucząc, stary Nałęcz pozostał z tym, którego Okoniem był nazwał. Nie mówili do siebie nic, bo ten, jeszcze zaperzony i niespokojny, do siebie przyjść nie mógł. Spluwał i rzucał się, pomrukując tylko.
 — Licho was tu naniosło.
 Dersław czekał spokojnie, aby mu odeszły gniewy.
 Po chwili Okoń się z ręką wyciągniętą zbliżył do niego.
 — Rękę mi daj i poprzysiąż, że ani ty, ani twoi o mnie tu... o tem miejscu i spotkaniu