Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom I.djvu/126

 — Przed wami się taić nie chcę — rzekł w końcu — wy mi możecie dać radę dobrą.
 Wielkopolanie Piasta sobie szukają, aby go królem zrobić... Pomyśleliśmy o Ziemowicie... Jakby ten nie chciał, albo my go nie mogli... gotowiśmy waszego Białego z klasztoru wyciągnąć.
 Usłyszawszy to, Okoń się z ławy zerwał i śmiać począł dziwnie, aż zanosił.
 — O! krętoż około was być musi, kiedy szczupaka nie mając, taką płocicę na stół kładziecie! — zawołał. — Biały? a toć to taki książę, że nigdy nie wiedzieć, co zrobi jutro...
 Zechcecie? pójdzie z klasztoru, zbroję wdzieje, dwa dni się będzie bił, trzeciego klęknie się modlić, czwartego gotów się żenić, a piątego żonkę porzucić!
 Śmiał się urągliwie Okoń.
 — Wy bo — wtrącił urażony Dersław — na nikim nitki nie zostawicie poczciwej, krzywi wam wszyscy!
 — Jako żywo! Białego kochałem i kocham, służyłem mu. Człek nie zły pod czas, ale jutro się gotów wściec, choćby pojutrze płakał na to. Takim się rodził...
 — Klasztor ci go uśmierzył i odmienił pewnie — rzekł Nałęcz.
 — Bóg wie! — westchnął gospodarz — mnieby się temu wierzyć nie chciało. Zmieniają się ludzie,