Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom I.djvu/152

że tylko dla starego księcia, któremu do obucha służyć rad — trzyma się przy kluczach...
 Ponieważ w gospodzie na dłuższe gawędy miejsce niedogodne było, pan Mikołaj na zamek do siebie prosił.
 — Żona i dzieci moje na wsi, doma; jam tu sam jeden jako patyk, mówił podskarbi, na książęcym chlebie, więc i przyjęcie będzie, na jakie mnie stało...
 Dersław tedy Lasotę swojego stawił przyjacielowi jako krewniaka, który po śmierci króla służbę utracił.
 — Możebyście wy potrzebowali dworaka, który już dobrą odbył szkołę? rzekł śmiejąc się.
 Mikołaj spojrzał na młodzieńca i nic nie odpowiedział zrazu.
 — Nie tak to łatwo u nas nowemu człowiekowi się umieścić, rzekł po chwili. Nasz stary książe młodym niedowierza... nie łatwo też do nich nawyka.
 — Mój ci takim młodzieniaszkiem nie jest — dodał ukazując Dersław.
 — Prędzejby w Czersku lub w Warszawie służba się znalazła niż u nas — rzekł pan Mikołaj.
 — Nam też z nią nie pilno — wtrącił Dersław.
 Gdy wkrótce potem na zamek się wybierali, a Mikołaj podskarbi Lasotę też zapraszał, wy-