Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom I.djvu/158

 Z pańską obojętnością go przyjmował...
 Nareszcie, gdy już Dersław tem zimnem milczeniem był potroszę zmięszany, stary książe głowę ku niemu zwrócił nieco i grobowym głosem odezwał się.
 — Zkąd jedziecie?
 — Od Poznania, rzekł Nałęcz. Rodzina nasza rozmnożona i rozsypana, a pod te czasy niespokojne rody muszą i wiedzieć o sobie i trzymać się gromady. Jeździłem po swoich, a niedaleko będąc Płocka, starego druha zamyśliłem nawiedzieć...
 Odpowiedź ta czy zaspokoiła księcia czy nie zmilczał po niej znowu.. Utkwiło w nim to wyrażenie o czasach niespokojnych.
 — Dla czegóż tam u was niespokojnie? — zapytał.
 — Nie od dziś dnia tak u nas, — odparł Nałęcz. — Kraj daleko od oka pańskiego, wielkorządcy mu nie zawsze podołają. A co dopiero, gdy, jak ten, którego teraz mamy, obcy nam są.
 Od granicy wpadają rozbójnicy Sasi i Brandeburgi — a za ich przykładem i ziemianie nasi puszczają się na łotrostwa. —
 Dersław westchnął.
 — Czuje to Wielkopolska iż pod obce poszła panowanie, dodał.
 Stary książe powiódł ręką chudą po czole, zmarszczył się.. nie odpowiadał.