Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom I.djvu/159

 Nałęcz, czy ośmielony, czy probując — dorzucił jeszcze. —
 — Piasta nam potrzeba było...
 I na to stary nie rzekł nic jeszcze, rękę schylił i począł nią, zamyślony, przebierać różaniec..
 Nastało milczenie przykre. —
 Nałęcz się już więcej mówić nie ważył; czekał.
 Książe swym grobowym głosem rzucił pytanie.
 — Kogóż wam za wielkorządzcę dali?
 — Ottona z Pilicy, Krakowianina — rzekł Dersław, nie tając niechęci. — Nie bywało to u nas jeszcze, aby ze wzgardą tej ziemi, obcych przysyłano — ale niewiasta rządzi.
 Na twarzy Ziemowita, który siedział plecami do okna zwrócony, poruszenie jakieś widzieć się dało, lecz na ukrytych w cieniu rysach Dersław rozpoznać nie mógł, czy uśmiech przebiegł, czy pogardliwie skrzywiły się usta.
 — Widzę, żeście nowemu panu nie bardzo radzi, przebąknął.
 — On też nam nie ojcem ale ojczymem jest, rzekł swobodnie Dersław. Węgry mu milsze...
 Książe poprawił się na siedzeniu...
 — Trudno dwom i tak wielkim państwom panować razem — począł bardzo powoli. — Na jedno i mniejsze ledwie człowiek starczy, dniem i nocą czuwając...
 — Wielkopolskaby też rada, jak to już by-