Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom I.djvu/161

kich naszych żaden przeciwko niemu nie pójdzie... ani ja ani moi synowie..
 Jeżeli Ludwik bezpotomnie zemrze, lub córki tylko zostawi... to rzecz inna... A i naówczas zięciowie się korony dobijać będą.. — ci zaś pewnie możni i mocni się znajdą.. Mówią już o tem. —
 Dersław słuchał ze spuszczoną głową. — Przykro mu było, lecz tłomaczył to sobie tym, iż książe myśli swej przed nieznanym człowiekiem mógł niechcieć wyjawić. —
 Książe, dokończywszy powolnej mowy, którą przerywał kilkakroć badając oczyma, jakie na słuchaczu uczyni wrażenie, zakaszlał się, podparł na ręku jak wprzódy i wpadł w zadumę, zdając się zapominać, że człowieka obcego miał przed sobą.
 Potem, jakby zbudzony, zwrócił się ku niemu i spytał.
 — A chleb tego roku mieć będziecie?
 — Na polach niezgorzej u nas, — rzekł Nałęcz.
 — O pomorku nie słychać? — dodał Ziemowit.
 — Dzięki Bogu...
 — A ludzie zamiast pokoju używać, — rzekł książę, — wichrzą się i mordują?
 — Na to my sami nie poradzimy, — odparł