Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom I.djvu/162

Nałęcz, — dosyć, że każdy życia swojego i mienia ustrzeże.
 — A wielkorządzca?
 — Jakby go nie było... innego nam dać muszą, tego słuchać nikt nie chce, — rzekł Dersław.
 Ziemowit potrząsnął głową.
 — Jedźcie z żałobą do Krakowa, — ozwał się pomilczawszy, — juści królowa ulituje się wam.
 — Wielkopolanie tam ucha nie mają, — począł Dersław. — Węgry naprzód, a po nich Krakowianie... nam tam za drzwiami stać każą, jeśli i od tych nie odpędzą...
 Ziemowit uśmiechnął się.
 — Zazdrosni jesteście, boć tam pono na dworze Elżbiety wesoło czas drudzy trawią. Pan Bóg dał Elżbiecie jakąś cudowną młodość, którą powiadają, że czarami utrzymuje a wodą.
 Dersław ramionami poruszył.
 — Królowa stara, ale doradców młodych lubi, — rzekł, — i to nas gubi. Lada chłystek, co ją zabawi, łaski i zaufanie ma, starych sług poodprawiała.
 Ziemowit wysłuchał tych skarg, a że z całego rozmowy toku mógł się domyśleć, iż Dersław przybył tu na zwiady, podniósł się więc znowu i — powtórzył.
 — Radźcie sobie jako możecie, na Piastów żadnych nie rachujcie. Chybabyście (tu się roz-