Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom I.djvu/164

choćby przez wdzięczność, że o Piastach nie zapominacie.
 — Cóż, gdy oni o nas myśleć nie chcą! — odważył się wtrącić Dersław.
 — Nie chcą? — podchwycił z dziwnym wyrazem Ziemowit, — mów — nie mogą.
 Skinął głową i zwolna się ku oknu odwrócił. Nałęcz pokłonił się nisko. Książe już nań nie patrzał.
 Wyszli z komory i Nałęcz aż do podwórza słowa nie rzekł, tak był strapiony.
 — Na tych nie ma co rachować, — mówił w duchu.
 Podskarbi go poprowadził nazad do swej izby, i z pochmurnej twarzy domyślił się, że posłuchanie przykre na nim uczyniło wrażenie.
 — Książe wasz — otwarcie rzekł Dersław, — klina mi ostrego zabił w serce.
 — Hę? — spytał podskarbi.
 — Nie ja jeden, ale wielka część ziemian naszych na niego rachowała.
 Podskarbi słuchał nie odzywając się.
 — Zmusi nas za mnichem gonić! — mruknął Dersław.
 — Toż go znać powinniście, iż statku nigdy nie miał, — przerwał podskarbi. — Nawet i z rozpaczy za pana go wybierać się nie godzi.
 Nałęcz siadł i w okno począł patrzyć.
 — Krew w nich zastygła, — rzekł smutnie, —