Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom II.djvu/066

 Gromadka, która ku Włocławkowi zwolna się zbliżała, składała się w istocie ze zbrojnej czeladzi, na której czele jechał sędziwy mężczyzna, okryty kożuchem z kun dostatnim, z różańcem w ręku.
 Wyrazista to była twarz, z oczyma przymrużonemi, ogromnemi usty w pół otwartemi, nosem niewielkim i policzkami wystającemi. Ten, kto ją raz widział, poznałby ją zawsze, tak charakterystyczny miała wyraz jakiejś osłupiałej, flegmatycznej zadumy.
 Książę pomijając starego, odwrócił się ku niemu, i zobaczywszy go, koniowi cugli skrócił.
 Stary oczyma, które już nie zbyt dobrze widzieć musiały, i zmrużały się z wysiłkiem patrzając — począł Białemu się przyglądać, gdy ten nagle zawołał doń.
 — Gniewosz?
 Usłyszawszy ten głos, jeździec drgnął cały.
 — Z tamtego świata wołanie? — krzyknął. W imię ojca!... Postaci nie widzę, a głos słyszę Gniewkowskiego pana! Toć nie może być.
 — A jest! — zawołał książe stając przy nim. Gniewosz! jam jest...
 Staremu się dwie łzy stoczyły po bladych policzkach.
 — Cud więc się stał, — rzekł głosem drżącym.
 — Stanie się jeszcze większy, jeżeli wy mi, wiernie dochowawszy pamięci — pomożecie...