Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom II.djvu/081

wiej uderzyło, niż naówczas, gdy się ta miłość zawiązywała.
 Książę pod wrażeniem tryumfu, który odniósł, zsiadł z konia.
 Tak, był to ten sam jego dworzec stary, u którego progu niegdyś z młodą żoną stał, witany tak samo; u tego progu, który potem po zabójstwie Kiwały, po osieroceniu swem opuścił bez żalu. Był tu znowu i miał drugie rozpocząć życie.
 Nie dano mu długo myśleć, ani się wspomnieniami zachmurzać — twarze dawniej znajome, zmienione, postarzałe, jakieś inne, choć te same, gdyby widma zachodziły mu drogę.
 Stare niewiasty, które porzucił tu młodemi jeszcze prawie, płakały.
 Z dawnej jego służby, która wyglądała świetnie, niedobitki zjawiały się odarte, w łachmanach.
 W izbach, do których go prawie na rękach wniesiono, ledwie ściany nagie też same pozostały... odarte, zczerniałe, zbrukane. Tylko tęsknica i smutek przyległ do nich, radość co tu mieszkała, uleciała. Pustką wiało i stęchlizną grobową.
 Radosne okrzyki dziwnie jakoś odbijały się o te ściany.
 Rękami ujął się za głowę... i mimowoli na myśl mu przyszło, że był postrzyżonym mnichem, który zakon porzucił i panu złożone śluby poła-