Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom II.djvu/096

trzymał, zadrgał — chciał go podnieść na starca i strzymał się. Przypomniał sobie, że mnichem był.
 — Na koń! — zawołał głosem donośnym — na konie, do Złotoryi z nim...
 W tem Romlik, któremu znowu rozbudzony gniew spokojnie ustać nie dawał, rzucił się, jakby chciał na księcia wpaść, sznury porwał...
 Biały się cofnął.
 — Kajdan na niego! — krzyknął — okuć go zaraz...
 Starostę obalono na ziemię. Czeladź się po łańcuchy i kowala rozbiegła.
 Tymczasem inni już konie z szop i stajen wyprowadzali. Lasota, Szaszor, Sikora wołali — do koni! żywo!
 Dniało już jasno.
 Biały na powrót wszedł do dworu, widok obalonego starca niewiedzieć dla czego przykrym mu był, niepokojącym.
 Zadumany przeszedł się po izbach pustych — znać w nim było wahanie się jakieś i niepewność.
 Na dworze okowywano starego Romlika, który zęby zaciąwszy nie targał się już i nie bronił, choć mu ciało oszarpano łańcuchem.
 Wkrótce potem Biały wyszedł we zbroi i szyszaku na koń siadać, posępny, z twarzą, na której wymuszoną siłę i energję widać było, która go wiele kosztowała.
 Buśko płaszcz niósł za nim.