Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom II.djvu/103

 — Miłościwy książę — odezwał się. — Kiedy się wiedzie, trzeba korzystać, szkoda czasu... Później się ludzie opatrzą, ciężej przyjdzie gródki zdobywać.
 Biały wstał z twarzą rozjaśnioną.
 — Cóż myślisz? — zapytał.
 — Mybyśmy dziś z tą siłą mogli się puścić na Szarlej, i ten by się nam zdał.
 — Sądzisz? — spoglądając nań nieśmiało, szepnął książę.
 — Jak mi Bóg miły, kiedyśmy Złotoryą wzięli, Szarlej zdobędziem...
 — Jakim sposobem?
 Szaszor wąsa darł.
 — Ja znajdę sposób — rzekł. — Nim konie spoczną i zjedzą, pchnę takiego człeka com go pewien, aby popłoch rzucił w Szarleju i oznajmił im, że Złotoryęśmy wzięli. Zlękną się. Szarlej, choćby przyszło oblegać, nie taki mocny... załoga mała.... Poddadzą się.
 Na twarzy Białego razem z radością pewien strach się malował — lękał się stracić co już trzymał, przez zbytnie zuchwalstwo. Zawahał się.
 — A jeśli się nam nie powiedzie? — bąknął nieśmiało. — Pokusić się i odejść ze wstydem — gorzej niż się nie porywać.
 — Ale my Szarlej weźmiemy, jeśli tylko prędko się nań rzuciemy — gorąco wtrącił Sza-