Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom II.djvu/112

 Zbliżywszy się więc ku zamkowi, oddziały dostały rozkaz opasania go, a Szaszor na koniu z kilku dobranymi, nieustraszony podbiegł pod wrota. Tu już widać było ludu dosyć skupionego, jakby się bronić zamyślał.
 W pysznym swoim szyszaku, ale zbroi nie zbyt dobrze piersi okrywającej, z mieczem do góry, z głową zadartą, Szaszor przyskoczył, wołając.
 — Kto tu starszy?
 Po nad wrota wystąpił człek przygarbiony, w płaszczu długim, na mieczu sparty.
 — Książę Władysław Gniewkowski, — począł donośnym głosem grzmiącym Szaszor, i wskazał na stojącego na koniu, — przybywa zająć wasz zamek... Otwierać wrota!
 Głowę podniósł, stary milczał długo.
 — Co za Gniewkowski książę? — odparł, — my tu nie znamy żadnego. Jeden co był, to się wyrzekł ojcowizny i sprzedał ją, a kaptur wziął... innego nie ma.
 — Ten ci jest... Papież go uwolnił, a król mu oddaje dzielnicę.
 Słuchając stary głową potrząsł.
 — Wrota otwierać!
 — Idźcie od wrót, bo się bronić będziemy, — rzekł stary powolnie.
 Z po za niego wystąpił w tej chwili łucznik z ogromną kuszą już napiętą w ręku, i bełtem